شهر مینودشت ، با جمعیت حدود ۳۲هزار نفر به مساحت ۷کیلومتر ، شهری است دامنه ای ( نه کوهستانی و نه دشتی ) با آب و هوایی بسیار معتدل ، که شغل عمده مردم آن کشاورزی در مقیاس کوچک و کم درآمد و مشاغل جنبی آن بازرگانی و تجاری می باشد . قومیت اصلی مردم منطقه قزلباش بوده و قومیت های تات نیز در مناطق کوهستانی زندگی می کنند . اقوام و مهاجرانی از شهرهای اطراف در این شهر سکونت دارند که همزیستی و همگرایی خوبی بین آنان وجود دارد . قدیمی ترین اصطلاحی که به شهر مینودشت نسبت داده شده کلمه کبودجامه می باشد که قدمت تاریخی زیادی دارد . از نظر شرایط بومی – اقلیمی و طبیعی ، مورخان به نکته جالبی اشاره می کنند و آن اینکه : « کبود جامه منطقه ای بوده بسیار عریض و پهناور با باغهای انگور و تولیدات وسیع ابریشم و غلّه که نشان از آبادانی منطقه داشته است . » این منطقه از سال ۱۳۱۶ بعد از استحکام حاکمیت رضاشاه به جهت بکر و چشم اندازهای بسیار زیبایی که داشته ، دشت مینو ، دشت بهشت و نهایتاً مینودشت نامگذاری می شود . عمده مردم این منطقه قزلباش بوده و به زبان ترکی تکلم می کنند . بقایای تمدنی و کاوش های باستان شناسی ، نشان از یک پیشینۀ بسیار کهن و غنی از فرهنگ و تمدن این مرز و بوم دارد . از نمونه های برجسته ای از کاوش های باستان شناسان در منطقه می توان به غار کیارآم اشاره کرد . از آثار تاریخی مینودشت می توان به قلعه سلیمان بوقو که در ۳/سه کیلومتری روستای ترسه مربوط به عصر سلجوقی ، شهر باستانی دشت حلقه یا دشت قلعه مربوط به عصر اشکانیان و ( کهنه حمام ) که در شهر مینودشت واقع شده و به روایت سازمان میراث فرهنگی عمری ۴۰۰ ساله دارد که از معماری زیبایی برخوردار بوده و نشان از سابقه فرهنگی و قدمت منطقه دارد .